Κάτι δεν κάνουμε καλά δεν μπορεί...
Ως κοινωνία, ως λαός, ως πολιτεία, ως κόσμος γενικότερα...
Κάτι δεν κάνουμε καλά.
Τα παιδιά υποτίθεται ότι είναι τα πιο αγνά πλάσματα όλου του πλανήτη. Τα πλάσματα εκείνα που θα έπρεπε να θέτουμε υπό τη προστασία μας, να τα αγαπάμε, να τα προσέχουμε, να τα γεμίζουμε μόνο τρυφερότητα και στοργή και να φροντίζουμε να έχουν μια ξέγνοιαστη και ανέμελη ζωή μέχρι να ενηλικιωθούν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Κι όμως τελικά πολύ συχνά, εκείνα είναι που πληρώνουν τα πάντα. Τα προβλήματα των “μεγάλων” , τα νεύρα, και ακόμα χειρότερα τις αρρωστημένες διαστροφές και τα ψυχολογικά και ψυχιατρικά θέματα. Και υπάρχουν φορές που δυστυχώς γίνονται θύματα όλων των παραπάνω ξεσπασμάτων. Ο θάνατος ενός παιδιού, σοκάρει πάντα. Ο θάνατος που προέρχεται από έγκλημα, εκτός από σοκ προκαλεί και θυμό. Το έγκλημα που διαπράττεται από τον ίδιο τον γονέα είναι ότι χειρότερο ακούμε. Προκαλεί συναισθήματα θυμού,σοκ, άρνησης αλλά και αηδίας. Πως ένας άνθρωπος μπορεί να βλάπτει με τόσο αποτρόπαιο τρόπο ένα παιδί ; Πόσο μάλλον το δικό του. Εκείνο που έφερε στο κόσμο με σκοπό να το μεγαλώσει και να του προσφέρει όλα όσα προανέφερα;Πως μπορείς να αφαιρέσεις τη ζωή του παιδιού σου που θεωρεί ότι εσύ πρέπει να το προστατεύσεις από κάθε κακό;
Τα παιδιά υποτίθεται ότι είναι τα πιο αγνά πλάσματα όλου του πλανήτη. Τα πλάσματα εκείνα που θα έπρεπε να θέτουμε υπό τη προστασία μας, να τα αγαπάμε, να τα προσέχουμε, να τα γεμίζουμε μόνο τρυφερότητα και στοργή και να φροντίζουμε να έχουν μια ξέγνοιαστη και ανέμελη ζωή μέχρι να ενηλικιωθούν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Κι όμως τελικά πολύ συχνά, εκείνα είναι που πληρώνουν τα πάντα. Τα προβλήματα των “μεγάλων” , τα νεύρα, και ακόμα χειρότερα τις αρρωστημένες διαστροφές και τα ψυχολογικά και ψυχιατρικά θέματα. Και υπάρχουν φορές που δυστυχώς γίνονται θύματα όλων των παραπάνω ξεσπασμάτων. Ο θάνατος ενός παιδιού, σοκάρει πάντα. Ο θάνατος που προέρχεται από έγκλημα, εκτός από σοκ προκαλεί και θυμό. Το έγκλημα που διαπράττεται από τον ίδιο τον γονέα είναι ότι χειρότερο ακούμε. Προκαλεί συναισθήματα θυμού,σοκ, άρνησης αλλά και αηδίας.
Πως ένας άνθρωπος μπορεί να βλάπτει με τόσο αποτρόπαιο τρόπο ένα παιδί ; Πόσο μάλλον το δικό του. Εκείνο που έφερε στο κόσμο με σκοπό να το μεγαλώσει και να του προσφέρει όλα όσα προανέφερα;Πως μπορείς να αφαιρέσεις τη ζωή του παιδιού σου που θεωρεί ότι εσύ πρέπει να το προστατεύσεις από κάθε κακό; Το φαινόμενο της παιδοκτονίας δυστυχώς γίνεται όλο και συχνότερο τα τελευταία χρόνια και δικαίως κάθε υπόθεση παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Ο Κωστής Πολύζος, η Ασπασία από το Άργος η οποία τελικά επέζησε αλλά ταλαιπωρείται πολύ, η μικρή Άννυ και το πρόσφατο η 6 χρονη Στέλλα, είναι μερικά από τα θύματα που μου έρχονται ευθύς στο μυαλό. Δεν θα μπω στη διαδικασία να βρίζω τους γονείς-τέρατα-δολοφόνους, νομίζω ότι αυτό λίγο πολύ το κάνουμε όλοι μας καθημερινά και μόνο στο άκουσμα των ονομάτων τους, απλά θα αναρωτηθώ… γιατί; Πως φτάσαμε εδώ;
Τι φταίει; Η κρίση; Οι δυσκολίες; Τα συσσωρευμένα προβλήματα; Το γεγονός ότι έχουμε εγκλωβιστεί στα δικά μας και αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας, για το τι συμβαίνει στην διπλανή πόρτα; Το ότι υπάρχουν φορές που είμαστε μάρτυρες οικογενειακών προβλημάτων και πολύ συχνά βίας, και δεν κάνουμε μια κίνηση να ενημερώσουμε μια αρμόδια υπηρεσία όπως το Χαμόγελο του Παιδιού που κάνει τόσο μεγάλο έργο; Το ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο ίδιο το σύστημα; Τι φοβόμαστε; Μην εκτεθούμε; Σε ποιον; Μην ανακατευτούμε στα οικογενειακά των άλλων; Ε και; Αν όλα είναι καλά ,το μόνο που θα συμβεί είναι ένας έλεγχος. Αν όμως δεν είναι όλα καλά, θα έχουμε βοηθήσει μια οικογένεια από το να φτάσει στα χειρότερα, κι ένα παιδί από το να ταλαιπωρείται. Φυσικά είναι και η ίδια η πολιτεία. Είναι το παρηκμασμένο μας σύστημα.Αλλα για να τα λέμε και αυτά, είναι και η νοοτροπία του Έλληνα, που θέλει να γνωρίζει ακόμα και το ποιον έχει ο γείτονας στο κρεβάτι του αλλά σε μια τέτοια κατάσταση,αντί να απευθυνθεί εκεί που πρέπει και να βοηθήσει, στρουθοκαμηλίζει και κάνει καραμέλα το: “εγώ δεν ήξερα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα”.
Δεν ξέρω τι φταίει και δεν ξέρω και αν θα μάθω ποτέ! Νομίζω όμως ότι οφείλουμε μια συγνώμη σε όλες τις μικρές Στέλλες αυτού του κόσμου. Σε όλους τους Κωστήδες, σε όλες τις Ασπασίες, σε όλες τις μικρές Άννυ. Σε όλα εκείνα τα παιδιά που αποτύχαμε να προστατεύσουμε, που απότυχαμε να τους προσφέρουμε μια ξέγνοιαστη ζωή. Που δεν κάταφέραμε να τα κρατήσουμε ασφαλή, ζωντανά και γερά. Που γεννήθηκαν και έζησαν τόσο λίγο σε έναν κόσμο σκληρό και γνώρισαν την πιο αποτρόπαια πλευρά της ζωής. Δεν ξέρω ως τι αποτύχαμε. Ως άνθρωποι; Ως κοινωνία; Ως κράτος; Ως κόσμος; Δεν ξέρω. Με τρελαίνει όμως το γεγονός πως ένας από τους μεγαλύτερους καημούς μου είναι πως πιθανότατα δεν θα αποκτήσω το δικό μου παιδάκι, και βλέπω όλα αυτά τα αθώα πλάσματα, να χάνουν τη ζωή τους με τέτοιο βάναυσο τρόπο και τρελαίνομαι! Με πιάνει το παράπονο, με πνίγει το άδικο και η οργή…
Και ξέρω πόσο όσο συμβαίνουν αυτά, όσο χάνονται έτσι τόσες αθώες ψυχές… η ελπίδα βουλιάζει όλο περισσότερο. Μόνο αν σώσουμε τα παιδιά μας όπως λέει και το αγαπημένο τραγούδι που θα σας βάλω παρακάτω, θα υπάρχει ελπίδα….
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ,
αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…