Ηταν 8 ετών! Την έλεγαν Όλγα και ήταν Ρομά.
Το σφάλμα της; Βρέθηκε εντελως τυχαία σε ενα σημείο που προφανώς δεν έπρεπε να βρίσκεται. Προσπάθησε να φύγει και όμως δεν τα κατάφερε καθως το κορμάκι της εγκλωβίστηκε στην μεγάλη σιδερένια πόρτα και αρχισε να ασφυκτιά.
Έβλεπε – ακουγε ανθρώπους να πηγαινοέρχονται και ίσως πριν χάσει τις αισθήσεις της έλπιζε πως κάποιος θα τη δει και θα ερθει να τη βοηθήσει και να την επιστρεψει στην οικογένειά της. Αλλά δεν ερχόταν κανεις. Όλοι την έβλεπαν και την προσπερνούσαν, σαν να ήταν ενα σακί πατατες. Και ξαφνικά εντωσε ανάλαφρη. Πέταξε ψηλά και η ψυχούλα της βρέθηκε εκεί που της άξιζε. Έγινε άγγελος ανάμεσα σε αγγέλους και πια δεν φοβόταν τίποτα.
Κι ευτυχώς δεν ένιωσε το βάρβαρο αδιάφορο , ισως και εγκληματικό πόδι που  κλώτσησε το κορμάκι της για να δει αν ζει.

Ευτυχώς, δεν άκουσε τις κραυγές των δικών της ανθρώπων όταν έμαθαν τι συνέβη στο παιδί τους.
Ευτυχώς δεν ακουσε όλα όσα ειπώθηκαν μετά, από τα στόματα μιας σάπιας κοινωνίας, από ατομάκια που όσο το κακό δεν χτυπά την πόρτα τους, δικάζουν και καταδικάζουν. Στρογγυλοκαθισμένοι στην άνεση του καναπέ τους, έχουν στο χέρι τους το τηλεκοντρολ ως ενα άλλο σφυρί δικαστή, που πέφτει με θορυβο κατά την ανακοίνωση της απόφασης, της ετυμηγορίας που οι ίδιοι βγάζουν . Μονο που αυτή η ετυμηγορία βγαίνει αβίαστα. εύκολα και κυρίως, χωρίς απτές αποδείξεις.
Όλα ξεκινούν από το τι άκουσαν στα ΜΜΕ, συνεχίζουν με το τι τους είπε ο αδερφός, του ξάδερφου, του φίλου της κουμπάρας τους που ετυχε να ακούσει  ότι :” ……”, και τελειωνουν με θεωρίες και στερεότυπα που βρίσκονται χαραγμένα στο δικό τους μυαλο: “τι δουλεια είχε ενα 8χρονο
τέτοια ωρα μονο του στο εργοστάσιο;”
” ε βεβαια Ρομά είναι, τι περιμένεις; “
“εγώ……”
” το δικό μου το παιδι….. “
και άλλα πολλά.

Λόγια… λόγια…. λογια χωρίς ουσία.
Μα η ουσία ειναι αλλού και η πραγματικότητα σκληρή! Δεν είναι απλά ότι ενα μικρό κορίτσι ενα αθώο πλασματάκι , ψυχορραγούσε για πάνω από 1 ώρα ολομόναχο και φοβισμένο σε ενα χώρο γεμάτο εργάτες. Είναι ότι περνούσαν διπλα του άνθρωποι (!?!???) και το προσπερνούσαν με άρρωστη – εγκληματική θα έλεγα αδιαφορία.
Και σαν να μην εφτανε αυτό, όταν αποφάσισαν να το πλησιάσουν,  απλα το κλώτσησαν κι έφυγαν. Σαν να ήταν ενα βρωμερό σκουπίδι που βρέθηκε στο δρόμο τους.

Τι μας έχει συμβεί;;; Πως έχει γίνει ετσι ο ανθρωπος ? Πως εχει αποτύχει τοσο παταγωδώς η κοινωνία, η ανθρωπότητα;Υπάρχει άραγε απάντηση σε αυτό; Γιατί δικαιολογία σίγουρα δεν υπάρχει.

Ήταν 8 χρονων, την ελεγαν Όλγα και ηταν Ρομά. Και ειχε όνειρα ελπίδες, όρεξη για παιχνίδι και ανάγκη απο προστασία και αγαπη. Ένα παιδι με δικαιώματα. Ενα παιδί που πια δεν μπορεί να ονειρευτεί, οχι γιατί καποιος την σκότωσε αλλά γιατί κάποιος- κάποιοι την αντιμετώπισαν σαν αντικείμενο. Και πολλοί την απαξίωσαν γιατι… ” Έλα μωρέ… γυφτακι ήταν” . Λες και n δική της ζωή είχε μικρότερη αξία απο εκείνη των παιδιών τους.

Ήταν 8 χρονών…. την έλεγαν Όλγα και ήταν Ρομά…
Και τωρα είναι ενας άγγελος, πετά και δεν φοβάται …
Ax κόσμε πότε θα μάθεις να κάνεις ησυχία σταν κοιμούνται τα παιδιά και όχι όταν τα σκοτώνουν;
Αχ κόσμε… έχε το νου σου στο παιδί , γιατί αν γλιτώσει το παιδί , υπαρχει ελπίδα.
Αλλιως την εχουμε βάψει κόσμε μου.
Καληνύχτα Κεμάλ , αυτός ο κόσμος δεν εχει σκοπό να αλλάξει…
Καληνύχτα…