Εδώ Πολυτεχνείο… 50 χρόνια μετά, και βρίσκεται ακόμα εδώ. Η μέρα που άλλαξε την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Η μέρα που αποτελεί σημείο διχασμού και συγκρούσεων 50 χρόνια μετά. Που αμφισβητήθηκε, που πολεμήθηκε και λοιδωρήθηκε από όλους όσους αρνούνται να αποδεχτούν μια αλήθεια η οποία απέχει πολύ από τη δική τους ιδεολογία και στάση ζωής.
Γιατί βλέπετε…σύμφωνα μέ ολους εκείνους, “επί Χούντας κοιμόμασταν με ανοιχτές, πόρτες, έγιναν μεγάλα έργα, ο κόσμος δεν φοβόταν να κυκλοφορήσει (!!!) και φυσικά… όλα όσα μαθαίνουμε δεν ισχύουν, το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη Χούντα, και φυσικά … δεν υπήρχαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου αλλά μόνο έξω από αυτό. (ασχολίαστο).
Μια μέρα λοιπόν, που για πολλούς από εμάς, δεν είναι μέρα, αλλά ιδέα. Ιδεολογία και κίνημα που μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, παιδεία. Δυστυχώς βέβαια, η σημασία των αξιών αυτών στις μέρες μας έχει υποβαθμιστεί αρκετά, και η περίφημη γενοιά του Πολυτεχνείου με τις μετέπειτα πράξεις της, έχει χάσει την λάμψη και την αξία της, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.
Σήμερα θα ήθελα να εστιάσω στην αξία και τη δύναμη της μέρας αυτής. Εξάλλου από παιδάκι ήδη οι γονείς μου, μου είχαν μιλήσει για την σημαντική αυτή εξέγερση κατά την οποία φοιτητές, καθηγητές αλλά και απλός κόσμος, αντιστάθηκε στην Δικτατορία των Συνταγματαρχών, την 17η Νοεμβρίου του 1973. Θυμάμαι μάλιστα ότι με είχαν παει να δω από κοντά όλα αυτά που σημάδεψαν τη γενιά τους άλλα κι εμένα μέσα από τις ιστορίες, τα βιβλία και τις αφηγήσεις. Και αν και ήμουν μικρή να καταλάβω πραγματικά τα όσα έβλεπα.. για ένα λόγο θυμάμαι ακόμα τα έντονα συναισθήματα που ένιωσα.
Η ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοιες σημαντικές ημερομηνίες, αλλά για εμένα η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι εκείνη που αγαπώ περισσότερο. Ίσως γιατί είναι πιο κοντά χρονικά στη δική μου γενιά. Ίσως γιατί πολεμήθηκε πολύ και αμφισβητήθηκε. Ίσως γιατί την “βίωσα” έντονα μέσα από την ιστορία αλλά και τις διηγήσεις αγαπημένων μου συγγραφέων και φυσικά μέσα από τα τραγούδια και την μουσική, σημαντικών μουσικών και καλλιτεχνών. Nιώθω μεγάλη υπερηφάνεια, καθώς είναι γνωστό στους φίλους μου και στους ανθρώπους που με ξέρουν καλά, πως ακούω φασισμό/ναζισμό και βγάζω φλύκταινες. Το τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, με γεμίζει συγκίνηση καθώς γαλουχήθηκα από το σπίτι μου και το περιβάλλον μου να πιστεύω σε αυτές τις τόσο σημαντικές έννοιες. Η Δικτατορία, η Χούντα , ο Φασισμός είναι λέξεις, έννοιες που με βγάζουν πραγματικά από τα ρούχα μου ειδικά όταν βλέπω ότι στις μέρες μας τα “συμπτώματα” είναι πολλά και πολύ μεγάλο μέρος του λαού “πάσχει”. Και είναι κρίμα, 50 χρόνια μετά να στηλιτεύεται με τέτοιον τρόπο ο αγώνας της 17ης Νοεμβρίου 1973.
Εδώ Πολυτεχνείο!!! Γιατί 50 χρόνια μετά, όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί άφησαν το στίγμα τους και την ενέργειά τους. Είτε πρόκειται για φοιτητές, είτε για καθηγητές, είτε για όσους πήγαν για να βοηθήσουν αλλά και όσους απλά βρέθηκαν τυχαία και άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή, χάνοντας τις ζωές τους από αδέσποτες σφαίρες. Όλοι αυτοί άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους είτε με τις πράξεις είτε με το ίδιο τους το αίμα.
Εδώ Πολυτεχνείο!!! Γιατί 50 χρόνια μετά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Και αφήστε τους φασίστες να ωρύονται για το αντίθετο, προσπαθώντας να το θάψουν με συκοφαντίες, ψέματα και αερολογίες. Εδώ Πολυτεχνείο!!! Γιατί η 17η Νοεμβρίου 1973 δεν είναι απλά μια ημερομηνία. Είναι Πεποίθηση!!!
Πρόσφατα ενημερώθηκα πως άνοιξε ένα νέο site αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που δημιουργήθηκε στα πλαίσια μιας Πρωτοβουλίας για να μην ξεχαστούν τόσο τα πρόσωπα που έχασαν τις ζωές τους, όσο και τα πρόσωπα που συμμετείχαν κατά την μεγάλη αυτή εξέγερση. Εχει Μαρτυρίες, ντοκουμέντα, σημαντικές ημερομηνίες, τα όνοματα των νεκρών του Πολυτεχνείου και φυσικά όλες τις σχετικές πληροφορίες για την μεγάλη αυτή μέρα. Δεν το ήξερα κι όπως καταλαβαίνετε θα το ξεκοκαλίσω. Μπορείτε να το επισκεφθείτε εδώ: https://50xroniapolytexneio.gr/
Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην κλείσω την ανάρτηση με το αγαπημένο μου τραγούδι για το Πολυτεχνείο. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτο.
2 Comments