Ζητείται ανθρωπιά…. μα η ανθρωπιά αγνοείται… Εξαφανίστηκε, κρύβεται… δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Η απώλειά της είναι επώδυνη, οδυνηρή και με τρομερές συνέπειες . Τι είναι όμως αυτό που την έκανε να τρέξει σαν κυνηγημένη; Μα φυσικά το υπέρμετρο εγώ του ανθρώπου. Η ψευαίσθηση που έχει πως είναι κάτι το ανώτερο, πως είναι κάτι το θεόσταλτο, πως είναι ο ίδιος ο Θεός και μπορεί να απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή και να αποφασίζει να την τερματίσει γιατί έτσι του ήρθε.
Ποιός ή τι ευθύνεται άραγε για όλο αυτό; Όχι δεν είναι η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, ούτε τα εμβόλια ούτε τίποτα απο όλα αυτά. Είναι η πραγματική, τελικά, ουσία της ανθρώπινης φύσης. που διέπεται από απληστία, από λανθασμένη αντίληψη ανωτερότητας, από δίψα για την εξουσία, καθώς το παραμικρό ψύγμα όλων των παραπάνω, τον μετατρέπει σε ένα αδηφάγο τέρας με κανιβαλλίστικες διαθέσεις και όχι μόνο .
Θέλω εδώ και καιρό να γράψω αυτό το άρθρο αλλα το χθεσινό συμβάν που οδήγησε στο θάνατο του 36 χρονού Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά νομίζω ότι εξάντλησε τα όριά μου. Ένα παλικάρι, έχασε την ζωή του στις προπέλες ενός πλοίου, γιατί έτσι απλά κάποιοι το αποφάσισαν. Όχι γιατί δεν είχε εισητήριο, όχι γιατί καθυστέρησε, (δεν είναι αυτά δικαιολογίες), κανείς δεν ξέρει γιατί! Έτσι τους ήρθε; Δεν τους άρεσε η φάτσα του; Ήθελαν να το παίξουν νταήδες; Κανείς δεν ξέρει και δεν έχει την παραμικρή σημασία άλλωστε. Το παιδί όχι μόνο βρέθηκε στα νερά του λιμανιού και πάλευε να σωθεί, αλλά αυτά τα κτήνη, γύρισαν απλά την πλάτη τους και έδωσαν εντολή να ξεκινήσει το καράβι. Έτσι απλά… σαν να μην είχε καμιά σημασία, καμιά αξία η ζωή που χανόταν μπροστά στα μάτια τους. Άν δεν ήταν οι επιβάτες και ο κόσμος στο λιμάνι να ειδοποιήσουν την αστυνομία και να αποθανατίσουν το σκηνικό με τα κινητά τους, ωστε το καράβι να επιστρέψει, το ταξίδι θα συνεχιζόταν και οι νταήδες θα ισχυρίζονταν ότι “έπεσε στα νερά χωρίς να τον καταλάβουν, και ποιος ξέρει άραγε; Ίσως ήθελε και να αυτοκτονήσει”.
Υπάρχουν πολλά πρόσφατα σκηνικά και γεγονότα που μου δείχνουν πόσο ο άνθρωπος έχει την λανθασμένη αντίληψη ότι μπορεί να διαφεντεύει τον άλλον, να παίρνει το νόμο στα χέρια του, να καταστρέφει ζωές και περιουσίες. Για παράδειγμα η πρόσφατη “σύλληψη” των μεταναστών στον Έβρο και ο εγκλεισμός τους σε ένα βαν με την δικαιολογία (!) ότι ήταν ύποπτοι για τους εμπρησμούς. Στην Κύπρο, μια ομάδα νεοναζί κατέστρεψαν το περίπτερο που διατηρούσε μια μητέρα 4 παιδιών από το Βιετνάμ. Απλά και μόνο γιατί αποφάσισαν ότι δεν άνηκε στο Ελληνικό Ράιχ επομένως δεν είχε το δικαίωμα να ζήσει ανάμεσά τους. Ανήλικοι ξυλοκόπησαν, συνομήλικό τους και τον έστειλαν στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι, ενώ δυο νέοι πρόσφατα έχασαν τις ζωές τους για τις αθλητικές τους προτιμήσεις. Για να μην μιλήσουμε για τις γυναικοκτονίες ή για τα άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού που βρίσκονται διαρκώς σε κίνδυνο.
Προσπαθώ να καταλάβω αν τελικά έχουμε 2023 ή αν ακόμα ζούμε στο Μεσαίωνα. Γιατί τόσο μίσος; Γιατί τόση οργή και τόση απέχθεια για το κάθε τι διαφορετικό; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι διαφορετικό = υποδεέστερο;;; Τί ειναι αυτό που οπλίζει το χέρι τους, που σκληραίνει την ψυχή και την καρδιά τους και γεμίζει μίσος το βλέμμα τους;
Photo by Ehimetalor Akhere Unuabona on Unsplash
Αντιλαμβάνομαι πως ο κόσμος έχει πολλά συσσωρευμένα προβλήματα, φόβο και θυμό με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για το να ξεσπάμε στους άλλους ή να αποφασίζουμε εμείς αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Αν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν να ζήσουν μακριά μας, αν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή απλά να είναι ιδιαίτεροι, διαφορετικοί με ποικίλους τρόπους.
Διάβασα κάποια στιγμή ένα τετράστιχο της Κικής Δημουλά που το αγάπησα πολύ, και μάλιστα αποτελεί μια από τις φιλοσοφίες μου:
Άνθρωπε έλα στα συγκαλά σου προτου να είναι πια αργά. Αγκάλιασε τον συνάνθρωπό σου και προσπάθησε να καταλάβεις ότι ΟΛΟΙ είμαστε ΊΣΟΙ. Όλοι γεννιόμαστε με τον ίδιο τρόπο και όλοι φεύγουμε κάποτε από τον κόσμο αυτό. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τον άλλον, κανείς δεν είναι υπεράνω κανενός, κανείς δεν αποφασίζει για την ζωή του συνανθρώπου του, κανείς δεν έχει δικαίωμα να προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Απέκτησε ενσυναίσθηση, συναισθηματική νοημοσύνη, αγκάλιασε τον διπλανό σου, κρύψε μέσα σου το τέρας που έχεις δημιουργήσει και νιώσε… Νιώσε αγάπη, νιώσε ελπίδα, νιώσε αισιοδοξία μα πάνω απόλα γίνε πάλι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πάρε αυτή τη δύναμη και την ενέργεια που έχεις και σε ωθεί στο να κάνεις κακό… και κάνε καλό.
Και ίσως τότε η καλοσύνη, η ανθρωπιά, η ενσυναίσθηση ξεπροβάλλουν δειλά δειλά από την κρυψώνα τους. Ίσως κάποτε μάθουμε να συνυπάρχουμε, να βοηθάμε, να αγαπάμε πραγματικά. Ίσως τότε ο κόσμος μας γίνει διαφορετικός, ζεστός… μαγικός.
Θα μου πείτε…. το πιστεύεις;;; Ειλικρινά; Όχι πια.. μα όσο ζω ελπίζω… γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Ανθρωπιά…. γύρνα πίσω…. σε χρειαζόμαστε.
1 Comment