Διεκδικώντας τα αυτονόητα

Έχω πει και θα ξαναπώ ότι η χώρα μας περνά κυρίως κοινωνική κρίση και μάλιστα θεωρώ ότι είναι πολύ πιο βαθιά από την οικονομική. Διαπιστώνω τελευταία  πως στην εποχή της επικοινωνίας και της άμεσης πρόσβασης στην πληροφορία, αντί να γινόμαστε καλύτεροι, πάμε σε όλα 5 βήματα πίσω. Συχνά, ακούω πολύ συχνά για κρούσματα απαίσιας συμπεριφοράς σε αλλά και από ΑμΕΑ και φρικάρω. Σίγουρα ανέκαθεν υπήρχαν αυτές οι απαράδεκτες συμπεριφορές αλλά τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν και η αλήθεια είναι ότι ξενερώνω. Και για τις δυο πλευρές.

Το ζήτημα όμως που με έκανε να θέλω να κάνω τη σημερινή ανάρτηση, είναι μια δήλωση της υφυπουργού παιδείας Δόμνας Μιχαηλίδου, σε σημερινή νομίζω συνέντευξή της στον Σκάι όπου είπε: “Αυτό που είπαμε είναι ότι δεν αφήσαμε τμήμα στην Ελλάδα όπου αν υπάρχει ένα παιδί τουλάχιστον με ανάγκη για παράλληλη στήριξη τότε το υπουργείο θα παρέχει έναν εκπαιδευτικό παράλληλη στήριξη στο τμήμα αυτό. Αυτό που γινόταν κάποιες φορές παλαιότερα είναι ότι ένα τμήμα μπορεί να είχε δύο παιδιά ή τρία παιδιά με ανάγκη για παράλληλη στήριξη και να υπήρχαν δύο ή τρεις εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής μαζί με τον δάσκαλο. Αυτό δεν είναι σωστό ούτε για την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά ούτε για το παιδί”. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω την Υφυπυργό αν πραγματικά γνωρίζει τι είναι η παράλληλη στήριξη και ποιούς ακριβώς σκοπούς εξυπηρετεί. Και δεύτερον να μου πει ειλικρινά αν ο “κόφτης” στις προσλήψεις των ατόμων αυτών, αποτελεί όντως ενδιαφέρον για την σωστή διδασκαλία ή μήπως εξυπηρετεί οικονομικούς σκοπούς του (Θεός να το κάνει) Κράτους;;;;;

Καταρχήν για όσους δεν γνωρίζουν “Με τον όρο παράλληλη στήριξη εννοείται η συνοδεία μαθητών, με αναπηρίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες σε σχολεία γενικής εκπαίδευσης, από άτομα διάφορων ειδικοτήτων της Ειδικής Αγωγής, δηλαδή από ειδικούς παιδαγωγούς, λογοθεραπευτές, ψυχολόγους και εργοθεραπευτές. Το είδος της ειδικότητας του ατόμου που θα αναλάβει την παράλληλη στήριξη ενός παιδιού θα κριθεί από τις ανάγκες που παρουσιάζει το ίδιο. Ο θεσμός της προβλέπεται από τη Νομοθεσία της Ειδικής Αγωγής και δεν αφορά σε απλή φύλαξη του παιδιού. Η παράλληλη στήριξη στοχεύει στην ενίσχυση και την ομαλή ένταξη του παιδιού στην εκπαιδευτική διαδικασία, γεγονός που αδυνατεί να κατορθώσει μόνο του.”(Πηγή: https://www.nannuka.com/). Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την οργή μου, γνωρίζοντας όλα τα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έρχεται και μας δηλώνει κατάμουτρα ότι: “Ξέρετε κάτι; Ενας και πολύς σας είναι”. Είναι δυνατόν; Για άλλη μια φορά εξοργίζομαι από την αντιμετώπισή μας από το κράτος, από την κοινωνία, από την πολιτεία.

Καταρχήν να πω ότι ποτέ δεν άφησα την αναπηρία μου να με προσδιορίσει. Η μάλλον ΤΙΣ αναπηρίες μου γιατί είμαι και πολυσυλλεκτική τρομάρα μου 😛 . Απ’ όλα έχει ο μπαξές, διαλέγετε και παίρνετε (να κάνουμε και λίγο χιούμορ γιατί χωρίς χιούμορ ή ζωή είναι τελείως άνοστη). Για εμένα και για τους άλλους ήμουν απλά η Μαρία. Όλα τα άλλα απλά με συμπληρώνουν, είναι τα κουσούρια μου, τα χαρίσματά μου, οι αδυναμίες μου. 

Ποτέ λοιπόν δεν απαιτούσα τίποτα , ποτέ δεν θεωρούσα δεδομένο ότι όλα πρέπει να μου χαρίζονται και (λάθος μου ίσως αυτό) ουσιαστικά δεν ξέρω καν τι δικαιούμαι και τι όχι. Ποτέ δεν σήκωσα άνθρωπο στα ΜΜΜ για παράδειγμα για να καθίσω,  δέχτηκα την θέση κάποιου άλλου μόνο αν πραγματικά υπήρχε λόγος ενώ ευχαρίστως θα παραχωρήσω και τη θέση μου και τη σειρά μου όπου θεωρώ ότι κάποιος την έχει μεγαλύτερη ανάγκη από έμενα. Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα καταστάσεις, έδωσα τις μάχες μου τους αγώνες μου και προσπαθώ όσο μπορώ να μην δίνω ποτέ σε κανέναν το δικαίωμα να πει οτιδήποτε. 

Αυτό βέβαια έχει και τα αρνητικά του, διότι έγινα πολύ σκληρή με τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα να μου δημιουργήσω άλλες ανασφάλειες και άγχη αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Όλα αυτά δεν τα γράφω για να κοκορευτώ ή να καυχηθώ για κάτι , εξάλλου όπως όλοι,  έχω απίστευτα πολλά ελλατώματα και κουσούρια. Τα γράφω γιατί θέλω να σας δείξω ότι είμαι άτομο που απαιτεί και θέλει να το σέβονται, χωρίς όμως να θεωρεί ότι τα ΑμΕΑ είναι στο απυρόβλητο. 

Ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα σε έναν άνθρωπο είναι η ευγένεια. Με κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο αυθεντικά ευγενικός όμως και όχι ο δήθεν. Εκείνος που θα φερθεί το ίδιο σε όλους άσχετα με την θέση του ή την ιδιότητά του. Το ίδιο ισχύει και για το σεβασμό. Σεβασμός στον μεγαλύτερο, σεβασμός στον ανώτερο, σεβασμός στο διαφορετικό, σεβασμός στον συνάνθρωπο γενικότερα. Όλα αυτά, ξεκινούν από το σπίτι και αποτελούν το μέγιστο δείγμα παιδείας. Η παιδεία δεν έχει να κάνει με την μόρφωση, έχει να κάνει με την καλλιέργεια και με την ολοκληρωμένη προσωπικότητα. 

Το μεγαλύτερο μου λοιπόν παράπονο είναι ότι σε αυτή τη χώρα, ενώ τα ίδια τα ΑμΕΑ μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους (που κακά τα ψέματα περνάνε το δικό τους μαρτύριο) έχουν καταφέρει να πάνε 1-2 βήματα μπροστά, η κοινωνία μας καθημερινά κάνει 10 βήματα πίσω. Πόσο αυτονόητο πρέπει να θεωρείται ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι ηλικιωμένοι, και οι έγκυες, σε δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις, αλλά και στα ΜΜΕ, αλλά και στο Super Market, αλλά και ΠΑΝΤΟΥ, θα πρέπει να εξυπηρετούνται και να αντιμετωπίζονται με προτεραιότητα. Δεκτό; Δεκτό φαντάζομαι και θέλω να ελπίζω. Ελάτε όμως που δεν είναι πάντα δεκτό κι αποδεκτό. Ενημερώθηκα πρόσφατα για περιστατικά που έλαβαν χώρα σε κάποιες συγκεκριμένες υπηρεσίες, και τα σύγκρινα με άλλα που έχω δει ή έχω βιώσει η ίδια.Κρίμα κι άδικο, ντροπή κι αίσχος. Ντροπή να πρέπει να δώσω, το 2023 στον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ να καταλάβει βασικά και απλά πράγματα. Τα Αμέα, οι ηλικιωμένοι, και οι έγκυες ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ! Να το κάνω κάπου τατουάζ;;;; 

Εντάξει, αντιλαμβάνομαι πως ο καθένας έχει τα δικά του, τις δικές του δουλειές, τα δικά του άγχη τις δικές του σκοτούρες και πως η ζωή μας τρέχει σε τρελούς ρυθμούς. Νομίζω όμως πως μπορεί και πρέπει να περιμένει για 10 λεπτά να εξυπηρετηθεί εκείνος που πραγματικά ΔΕΝ μπορεί να περιμένει. Κάποια πράγματα όπως είπα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα… κι όμως δεν είναι. Δυστυχώς πλέον θα πρέπει να διεκδικούμε ακόμα και το αυτονόητο. Ζουμε σε μια χώρα που από τις παραλίες ξηλώνουν τις ράμπες των ΑμΕΑ ύστερα από καταγγελία ότι …… χαλά την αισθητική της παραλίας. Η που για να ανέβει ένα αμαξίδιο στο πεζοδρόμιο χρειάζεται γερανό.Ζούμε σε μια χώρα που το 2023 οι νέοι γονείς δεν έχουν μάθει στα παιδάκια τους πως είναι αδιάκριτο να δείχνεις να γελάς και να κοιτάς κάποιον που είναι διαφορετικός από εσένα, πως αυτός ο διαφορετικός ειναι ΙΣΙΟΣ Και ΙΔΙΟΣ με εσένα, και πως δεν εισαι ανώτερος από κανέναν. Ναι παιδιά, τα γελάκια, τα κρυφά σχόλια, το να δειχνεις τον άλλον με το δάχτυλο λες και είναι κάτι ανεξήγητο ή UFO το καταλαβαίνουμε. Δεν είναι και τοσο δυσκολο να το καταλάβουμε και πονάει. Πονάει και πληγώνει.

Photo by Jon Tyson on Unsplash

Ζούμε σε μια χώρα που μάγκας είναι εκείνος που θα κάνει φιγουρες στο δρομο , που θα πάει να παρκάρει πάνω στις θέσεις ή στις ράμπες των ΑμΈα , που θα βγαίνει στους δρόμους μεθυσμένος, και θα παιρνει στο διάβα του όποιον βρίσκει μπροστά του. Πρόσφατα μάλιστα ηλικιωμένος παρέσυρε και σκότωσε με το αυτοκίνητό του 40χρονο σε αναπηρικό καροτσάκι, και μάλιστα το εγκατέλειψε να πεθάνει αιμόφυρτό καταμεσής του δρόμου. Στη χώρα που ο “μάγκας” θα απειλήσει κάποιον πιο αδύναμο και θα τον ξεφτιλίσει χωρίς λόγο, θα του κάνει bulluying έτσι γιατί απλά μπορεί.

Για να είμαι ειλικρινής κλείνοντας, θλίβομαι εξίσου και από συμπεριφορές ατόμων με ειδικές ανάγκες, που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, θεωρούν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο, θεωρούν πως τα πάντα πρέπει να τους χαρίζονται, θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να απαιτούν σεβασμό και κατανόηση με το έτσι θέλω. Θεωρούν πως το να συστήνεσαι με την ιδιαιτερότητά σου και όχι με το όνομά σου θα κάνει τον άλλο να σε σεβαστεί περισσότερο. Θεωρούν πως μπορούν να διατάζουν, να απειλούν και να είναι υπεράνω όλων. Και μην μου πείτε πως δεν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, διότι δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλές και τις έχω δει και με τα μάτια μου αλλά και από άτομα του περιβάλλοντός μου. Στα άτομα λοιπόν αυτά θα πω το εξής: Ο σεβασμός κερδίζεται δεν απαιτείται, τουλάχιστον ο στοιχειώδης και όχι ο επιφανειακός σεβασμός. Διεκδικείστε τα δικαιώματά σας όπως πρέπει και χωρίς τσαμπουκά. Κάνετε τους άλλους να σας αγαπάνε και όχι να σας λυπούνται. Είστε κάτι το διαφορετικό, αλλά όχι κάτι το ανώτερο 🙂 Τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή τη ζωή…. ειδικά μια τόσο δύσκολη εποχή. Να είστε ο εαυτός σας……. και όχι το πρόβλημά σας!!! 

Ζούμε σε μια εποχή που τα βασικά , τα αυτονόητα τείνουν να εκλείψουν . Και απογοητεύομαι, και χάνω την ελπίδα μου για μια καλύτερη κοινωνία στο μέλλον. Ευτυχώς όμως, διαπιστώνω κάποιες φορές πως υπάρχουν και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, και απλά κλείνω τα μάτια κι εύχομαι να γίνει η εξαίρεση κανόνας… 

 

Είναι στο χέρι μας…. Πρέπει και μπορούμε να αλλάξουμε. Κοιταξτε λίγο γύρω σας και απλά φερθείτε όπως θα θέλατε να σας φέρονται. Και μην ξεχνάτε πως στη θέση που είναι εκείνος που του φέρεστε άδικα, θα μπορούσατε να είστε…. εσείς. Η ζωή είναι τροχός και όλα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Είναι στο χέρι μας… ελάτε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.

2 Comments

  • Κατερίνα Β /Pause blog , September 13, 2023

    ♥️

  • Giannis Pit , September 14, 2023

    Καλησπέρα, Μαρία μου.
    Τα μηνύματα κοινωνικής ευαισθησίας, σαφή και θορυβώδη σε μια πολιτεία και κοινωνία, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα στοιχειώδη.
    Χαίρομαι πάντα για τα μαθήματα, που μπορούμε να πάρουμε από το λόγο σου.
    Την καλησπέρα μου.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *